1. |
Defuntos
03:25
|
|||
Lóbrego lóstrego parte o ceo en dous
cúpula rota no crepúsculo,
atravesoume coa súa claridade o raio
eléctrico heraldo dun sombrío presaxio.
Vístese coa nudez
o bosque de outono
a primavera que foi
desfaise en bronce e ouro.
Encrucilladas que gardan segredos
mártires sen cripta nin cadaleito,
a Noite de Defuntos sairei do Inferno
pra percorrer os vieiros do derradeiro 'paseo'.
Vístese coa nudez
o bosque de outono
a primavera que foi
...desfeita.
O silente abrazo das hedras
gabeando pola branca madeira,
como a Compaña das almas en pena
emerxe entre a brétema o bidueiral...
... no que fun fusilado.
Mandíbulas abertas
cheas de terra,
fosa común amortallada
cun desapiadado sudario de cal.
Os cadáveres que enterran
son semente que agromará,
non logrará a Longa Noite de Pedra
evitar o florecer das cunetas.
|
||||
2. |
Tristura Triturada
04:34
|
|||
Que fago aquí de novo empapado de sede?
disposto a arrincarme o futuro que me quede
como se fose onda, contra os cantís romperme
como unha rata namorada dunha serpe.
Tristura Triturada
Póusase a luz do día,
aloumiño de xofre,
sobre a xeometría
incurable do corte.
Unha pátina cóbreo todo cun gris crónico
matizado de ocre por fragmentos de óxido,
seguirei cavando fondo afundido neste pozo
onde me engulirá o último grolo.
Tristura Triturada
Póusase a luz do día,
aloumiño de xofre,
sobre a xeometría
incurable do corte.
Levo o teu nome engaiolado
no fondo dunha fírgoa do corazón
doe! a pesar dos anos,
a coitelada oxidada daquela traizón.
|
||||
3. |
Renacenza
04:26
|
|||
Non hai derrota que poña
a este pescozo en soga
agora que a fervenza do peito
cuspe con cólera;
desvelei o misterio
superando a miseria
que me mantiña hermético
nunha insidiosa febleza.
A flor da cerdeira
apuñala con xúbilo
á invernía que aínda impera
refuxiada nos máis altos cumios.
Castigo masivo
sobre o inimigo
que acosa
que acusa
que habito;
co seu rostro mimético
óllame cando o miro
chorando as miñas choras
e rindo o meu sorriso.
A flor da cerdeira
apuñala con xúbilo
á invernía que aínda impera
refuxiada nos máis altos cumios.
Renacenza
queda tanto por combater...
Renacenza!
Renacenza
quédame tanto por morrer...
Renacenza!!
A flor da cerdeira
apuñala con xúbilo
á invernía que aínda impera
refuxiada nos máis altos cumios.
|
||||
4. |
A Derradeira Candea
04:43
|
|||
A maleza sacrílega insurrecta no adro
desvirga a pureza con cada tentáculo,
penetrando gretas, martirizando santos
velando as miradas místicas dos seus ollos áridos.
Ceden as portas, laiándose, ante a miña presenza,
non traio loubanzas nin penitencia,
fai moito que o diluvio extinguiu o arco da vella
que se proxectaba dende altas vidreiras.
Esnaquiza a monocromía a luminaria do sagrario,
protección etérea, reduto inviolado,
onde resiste macilenta a pomba de nimbo áureo
fronte ao asedio das espiñas e os necrófagos alados.
O mutismo insondable de Deus enxordeceu a existencia
e co hálito álxido da descrenza
enmudezo á pregaria da derradeira candea,
convertendo ao Verbo en fume que se evapora entre tebras cegas.
Lingua ígnea sufocada, triángulo roto,
pola gutural blasfemia chea de noxo
que reverbera colosal contra os despoxos
espallando no seu voo aos corvos.
Cando o gran astro omnipotente peche pra sempre a súa pálpebra
e o murmurio da lúa revele o contorno de arcanas palabras
verei derramarse o destino ante min, precipicio de loucura eterna
comprendendo que entre as penumbras sen fin aniña a beleza.
|
||||
5. |
Sei?
03:06
|
|||
Nesta sociedade consumista
onde se banaliza a crítica,
multiplícanse os xurados sumarios
con Síndrome de Especialista.
Por cada persoa que actúa
hai vinte que etiquetan, valoran e opinan.
E tanto ten o que fagas
cousificarante no seu punto de mira.
Ben sei que...
eu non sei,
non sei ben...
eu que sei.
Se pertenzo a min mesmo
en tanto en canto pertenzo aos demais,
sancionade o bendito baremo
polo cal me ides xulgar.
Expertos no alleo
magnificando os meus erros,
amosareivos os defectos que teño
pra que fagades con eles os vosos trofeos.
Ben sei que...
eu non sei,
non sei ben...
eu que sei.
Xa que só nun mundo invidente
chegaredes a raíñas e reis,
gozades sacándolle á xente
os ollos cunha culler.
Sempre teredes un séquito
pra coroarvos sen mérito.
Felizmente perfectos
os monarcas de eidos desérticos.
Ben sei que...
eu non sei,
non sei ben...
eu que sei.
|
||||
6. |
Na Hora do Lobo
05:27
|
|||
Unha vez máis ábrese a sima do meu leito
cunha inquietude abisal
namentres a cidade durme os seus desexos
soños de luz artificial...
que asfixian.
Mantense acesa a fría chama do insomnio
de novo teño que soportar
os grosos muros levantados polo silencio
que a penas deixan respirar...
que afogan.
No negrume habitan espectros
podo ouvir o rechiar das súas fauces
emisarios de cada fracaso
fanse fortes sen ti aquí!...
Expúlsame da crúa soidade
co aroma da túa esencia,
atoparás as raíces da verdade
se te asomas ao abismo da fenda.
A pesar dos pesares pasados,
malia que a mágoa rapte algúns días,
o orballo sobre a Hora do Lobo
segue a lamber o sal das feridas.
Como unha musa íspese un segredo
que xermola acotío, devagar,
das incertezas dos meus febreiros,
da única dúbida do teu verán,
do acibeche e da prata do cabelo
que indomable busca os dedos sucar,
do azo incansable deste anhelo
que durante un lustro non deixou de berrar:
'Morrerei un pouco menos mañá
se traes ao acougo prendido da túa man!'
Acubillados no berce da calma,
sentindo o bico invicto da madrugada,
escollerémolo camiño incorrecto
coas facianas sorrintes contra o vento,
que a vida é un oasis cercado
e nembargantes seguimos soñando.
|
Nin a Tiros (NaT) GA, Spain
NaT somos:
Antorrena/Batería
Cutrín/Guitarra
Fosi/Voz
Ors/Baixo
Xosé/Guitarra
Streaming and Download help
If you like Na Hora do Lobo (Ep), you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp